A vaca polo que vale

Para ler este post en total amplitude, é imprescindible acompañalo deste sonido infernal.

Os que me distinguen saben que sobre algúns temas concretos teño ideas moi fijas que polo desenroladas que estan na miña azotea non vai ser nindios capáz de facerme mudar. O tema empeza con esto de desempolvar o vellos cedeses daquela época (non tan lonxana) na que se pagaba gustosamente pola música. Cada vez que se mercaba un disco o proceso era similar (polo menos para un servidor), sacar entre nervios o plastico, metelo no equipo e escoitar o cd do tirón e con calma mentres que se lee o libriño estudiando ata o último verso, foto ou agradecemento. Naquela época existía unha banda de rocanrol desas que fan que se ericen ata o derradeiro vello corporal. Para un rapaz da miña idade supoñía un importante esforzo mercar cada un dos novos discos que sacaban ao mercado, pero faciao porque ese esforzo se via recompensado con creces. Certo día un dos compoñentes do grupo creou unha banda paralela na que se centrou nunha especie de Jazz-Blues que realmente para os ouintes da banda era como un extra, un algo máis para poñer o día ese que estas un pouco máis sensible ou, quen sabe, cando ao fin conseguiches unha cita con algunha moza.

O certo é que ao final o bebé mata ao papa, e eso crea un descontento xeralizado dentro do mundo do mal chamado rocanrol urbano, un dos seus principales pilares queda no aire por culpa deses papeliños que tentamos levar todos no peto, pero que cando se meten no medio de según que tema escarállano todo...

Todavía lembro aquel ano 1996, quizás agora me tomedes por analista de pacotilla, pero realmente aquel foi o mellor ano ata a fecha do rocanrol español. Unha xira conxunta das dúas mellores bandas do momento. Supoño saberedes de quen falo... Xa se sabe, non hai como re-escoitar vellos discos como para recordar vellos contos.

Saúde e Viño!!